|
Το πιο δύσκολο στην φυλακή δεν είναι όπως αρχικά φοβόμουν η μοναξιά. Αυτήν είχα ετοιμαστεί να αντιμετωπίσω. Αντίθετα, στην δική μου κατάσταση τουλάχιστον, το πρόβλημα είναι η συμπιεστική συνύπαρξη πολλών διαφορετικών προσωπικοτήτων. Ευτυχώς γι' αυτό, με προετοίμασαν άλλοι. Από την μια το αυστηρό ιδιωτικό σχολείο με το ακριβές πρόγραμμά του και από την άλλη ο στρατός. Αν το σκεφθεί κανείς με απλή λογική, οι τριτοκοσμικές ελληνικές φυλακές δεν είναι παρά μια ακραία έκφραση του αστικού τρόπου ζωής. Το μόνο που αλλάζει είναι η κλίμακα. Αντί να στριμώχνονται 1.500 ψυχές σε 4-5-10 οικοδομικά τετράγωνα, στριμώχνονται σε 1. Αντί του διαμερίσματος, υπάρχει ο θάλαμος, με τις διθέσιες κουκέτες του, που στο μυαλό - και ξέρω γιατί - μου φέρνει εικόνες από μεσαιωνικό αμπάρι πλοίου. Κάπως έτσι αισθάνομαι κι εγώ, όπως και οι περισσότεροι από τους συγκρατούμενούς μου.
Η ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές είναι ίσως η πιο γαλήνια. 23.24 για την ακρίβεια. Οι πρώτοι - οι πιο τυχεροί - έχουν ήδη κοιμηθεί. Οι υπόλοιποι παρακολουθούν τηλεόραση. Οι μισοί το κάνουν γιατί τους αρέσει το έργο. Οι άλλοι μισοί, με άδεια μάτια, προσποιούνται ότι παρακολουθούν, ενώ οι σκέψεις τους τρέχουν, λίγο πιο πέρα, ξεπερνώντας ίσως τα κάγκελα που φράζουν το παράθυρο, το συρματόπλεγμα πάνω στον τοίχο, με τα χιλιάδες αγκάθια, τα οποία απειλούν όχι μόνον αυτόν που θέλει να το πηδήξει αλλά ακόμη και το βλέμμα αυτού που επιχειρεί να κοιτάξει απέναντι. Παρ' όλα αυτά, χτες, όλοι κοιτούσαν έξω. Πανσέληνος είπε κάποιος και για 20 περίπου λεπτά όλοι το συζητούσαν. Δεν νομίζω ότι εκτός της φυλακής κάποιος θα αφιέρωνε 20 λεπτά παρατηρώντας το φεγγάρι και κουβεντιάζοντας γι' αυτό. Τελικά αποδείχτηκε από ένα ημερολόγιο ότι δεν ήταν πανσέληνος. Κανέναν όμως δεν νομίζω ότι ένοιαξε αυτό. Η στιγμή ανήκε σε όλους.
Διάβασα κάπου..η συνέχεια εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου