Αλέξης Γρηγορόπουλος
6 Δεκέμβρη και τέτοια μέρα πέρυσι ο θάνατος του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τα πυρά ειδικού φρουρού συγκλόνισε τη χώρα. Από πού να ξεκινήσει βασικά κανείς και πού να τελειώσει με το όλο περιστατικό αλλά και την εξέλιξη που είχε στην πολιτική (!) ζωή της Ελλάδας. Από την αναίτια και αδικαιολόγητη επίθεση απέναντι στον νεαρό στο όνομα της καταστολής και της επίδειξης δύναμης από τον 37χρονο (!) Επαμεινώνδα Κορκονέα; Ή από τη μετέπειτα υποκριτική στάση των κρατικού και παρακρατικού κατεστημένου που κυριολεκτικά ασέλγησε στο νεκρό κορμί του Αλέξη στο βωμό πολιτικών και "κινηματικών" σκοπιμοτήτων;Γεγονός είναι πως η στάση του αστυνομικού, η οποία σε μεγάλο βαθμό υπαγορεύτηκε από το γενικότερο κλίμα εκείνης της περιόδου (συνεχείς επιθέσεις από αναρχικούς, προσπάθεια αποσταθεροποίησης με βόμβες, επεισόδια, γκαζάκια κλπ) υπήρξε η πλέον απαράδεκτη και αποτρόπαια και το να αφαιρεί κανείς μια ζωή αν μη τι άλλο δε δικαιολογείται, πόσο μάλλον ενός ανήλικου με έναν τέτοιο "δειλό" καθώς αποδείχτηκε τρόπο.
Κάποιοι υποστήριξαν ότι το παιδί δεν έπρεπε να βρισκόταν στα Εξάρχεια και ότι "καλά του κάνανε". Ότι οι γονείς του έχουν ευθύνη και ότι πλήρωσε για το σφάλμα του να είναι ο λάθος άνθρωπος τη λάθος στιγμή. Άλλοι μιλούσαν για την οικογενειακή και περιουσιακή του κατάσταση και προσπαθούσαν να τη συνδέσουν με το ότι υπήρξε δήθεν "αντιεξουσιαστής". Τουλάχιστον κοντόφθαλμοι και παρεσυρμένοι από στείρα στερεότυπα όσοι υπερασπίστηκαν σαν συμπέρασμα των παραπάνω τον αστυνομικό, διαμορφώνοντας μάλιστα και τη θέση του "εθνικού" χώρου σχετικά με τη δολοφονία.
Ξέρετε, το στερεότυπο αρκετών συνιστωσών του λεγόμενου "χώρου" (πρόκειται στην ουσία για ακροδεξιούς του τύπου "Στρατός - Αστυνομία - Χούντα - Βασιλεία) συχνά συνοψίζεται και εξαντλείται σε τέτοιες περιπτώσεις στο -> Οι αναρχικοί καίνε τη σημαία, βανδαλίζουν τη χώρα και είναι εχθροί μας-> Οι αστυνομικοί συλλαμβάνουν τους αναρχικούς που καίνε τη σημαία και βανδαλίζουν τη χώρα, άρα οι αστυνομικοί είναι δικοί μας και πρέπει να τους υπερασπιζόμαστε. Ή μάλλον, να στεκόμαστε πεισματικά σε αντίθετο μέτωπο από τους αναρχικούς, τους αριστεριστές και τα ΜΜΕ.
Δε νομίζω πως είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε κάτι τέτοιο. Ούτε καν μας υποχρεώνει κανείς να πάρουμε το μέρος του ενός ή του άλλου. Έτσι κι αλλιώς, δεν υπήρχε περίπτωση στο όνομα ενός στείρου αντιαναρχισμού να ταχθούμε με την αστυνομία, η οποία φυσικά και δεν είναι "δική" μας, αλλά ως κατασταλτικό όργανο υπάρχει για να επιβάλλεται. Απλά πρέπει να στεκόμαστε κριτικά. Να έχουμε ανοιχτά μάτια και καθαρό μυαλό και να μην βιαζόμαστε να γίνουμε οι τυφλοί ακόλουθοι της όποιας γραμμής. Όταν κάτι δεν είναι δίκαιο, απλά δεν είναι δίκαιο. Δεν μπορεί με το ζόρι να γίνει. Το παιδί κακώς σκοτώθηκε κύριοι. Το αν κάποιοι επιλέξουν στο όνομα του φόνου αυτού να διαλύσουν την Ελλάδα είναι ένα άλλο θέμα.
Φυσικά σε αυτό το σημείο δεν μπορούμε να μη σταθούμε στην υποκριτική στάση όλων αυτών που πάτησαν πάνω στο γεγονός για μικροπολιτικά οφέλη και όχι μόνο. Οι αριστερές οργανώσεις βρήκαν πάτημα να βγουν στο δρόμο να σκούξουν για άλλη μια φορά, μαζεύοντας νέους με επαναστατισμό, οι αναρχικοί καπηλεύτηκαν το θάνατο του Αλέξη για να κάψουν την Αθήνα ακόμα περισσότερο και να προχωρήσουν ένα οργανωμένο σχέδιο που έχουν για αναταραχή και αποσταθεροποίηση, το ΠΑΣΟΚ τότε χρησιμοποίησε το όλο γεγονός για να μιλήσει για ανεπάρκεια της κυβέρνησης να ελέγξει την κατάσταση, ενώ με τη σειρά της η ΝΔ είχε αφήσει μέχρι και 15χρονα να πετάνε αυγά και πέτρες στα τμήματα, αυτοξεφτιλίζοντας την κρατική μηχανή.
Κερδισμένος τελικά ποιος; Από την όλη ιστορία ως συνήθως επωφελήθηκαν και τα ΜΜΕ, καθώς αρέσκονται σε τέτοιου είδους ειδήσεις που κρατούν κόσμο στα παράθυρα και ενισχύουν μέσα από ενημερωτικές εκπομπές την τηλεθέαση.
Χαμένος όμως; Χαμένος είναι ο ίδιος ο νέος, ο οποίος έφυγε άδικα, χαμένοι είναι οι γονείς του παιδιού, χαμένοι όμως είμαστε και όλοι εμείς που έχουμε σώας τας φρένας και γίναμε για άλλη μια φορά θεατές ενός θεάτρου του παραλόγου στη χώρα μας, θέατρο το οποίο έχει ακόμα αρκετά επεισόδια για να ολοκληρωθεί. Με τους τίτλους τέλους, ίσως έχουν καταφέρει να μας τρελάνουν και εμάς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου