22 Νοε 2009
Προς το τέλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, η γερμανική στρατιωτική μηχανή, κατάλαβε ότι ο πόλεμος χαρακωμάτων, στον οποίο είχε εμπλακεί, απορροφούσε πολύτιμες δυνάμεις και υλικά, τα οποία δεν είχε. Έτσι σιγά σιγά, μετέβαλλε την αμυντική της γραμμή από μία σειρά χαρακωμάτων που εκτείνονταν το ένα δίπλα στο άλλο, σε μία σειρά οχυρωματικών έργων, τα οποία ως σκοπό είχαν όχι το να εμποδίζουν την κάθε είδους κίνηση του εχθρού, αλλά να αλληλοϋποστηρίζονται. Όταν δέχονταν επίθεση και δεν μπορούσαν πια να αμυνθούν, οι στρατιώτες εγκατέλειπαν τις θέσεις τους και αντάλλασαν χώρο για χρόνο. Σε μερικές περιπτώσεις άφηναν τους εαυτούς τους να “περικυκλωθούν” και δραπέτευαν το βράδυ, πίσω στις φίλιες γραμμές. Δεκαετίες αργότερα, οι Βιετναμέζοι μαχητές, χρησιμοποίησαν την ίδια ιδέα και την εξέλιξαν, με οχυρωμένα χωριά, χωρίς καθαρές γραμμές άμυνας ιμπεριαλιστικού τύπου. Πολλά από αυτά τα χωριά επικοινωνούσαν μεταξύ τους με υπόγεια τούνελ που θα προστάτευαν τους ανθρώπους από τους βομβαρδισμούς, αλλά και επέτρεπαν την μετακίνηση ανθρώπων και υλικών στον χώρο. Αυτά τα τούνελ, είχαν μήκος εκατοντάδες χιλιομέτρων και ποτέ δεν είχαν πλήρως αναγνωριστεί από τις αμερικάνικες δυνάμεις. Σχεδόν πανομοιότυπα σχέδια αντίστασης χρησιμοποίησαν οι Μουτζαχεντίν, την δεκαετία του 80 ενάντια στον Σοβιετικό Στρατό, αλλά και μόλις πριν λίγα χρόνια κατά των νέων εισβολέων στην χώρα τους.
Για να έλθουμε όμως στα δικά μας: Η τακτική που χρησιμοποιήθηκε από το γερμανικό εθνικιστικό κίνημα (κυρίως στην Αν. Γερμανία) των “ελεύθερων ζωνών” είναι μια πολυπόθητη ουτοπική όμως για σήμερα κατάσταση για την χώρα μας. Από την γειτονική Ιταλία, μας έρχεται επίσης μια “πολιτιστική ελεύθερη ζώνη” με το παράδειγμα της Casa Pound και των εκεί δραστηριοτήτων. Μία επίσης απόμακρη κατάσταση, καθώς δεν υπάρχει στην χώρα μας κάποια ανάλογη παράδοση αλλά και κοινωνική παρουσία. Έχουμε βέβαια συνηθίσει να “επιρρίπτουμε” στους προηγούμενους, τις ευθύνες για ό,τιδήποτε δεν μπορούμε να πετύχουμε. Και αν σε αυτό υπάρχει αλήθεια, μετά από κάποιο σημείο γίνεται απλά ένα ακόμη σύμπτωμα της διαχρονικής αρρώστιας του έθνους μας. Της τεμπελιάς. Γι' αυτό χρειάζεται μια σοβαρή και εμπεριστατωμένη ανάλυση, ως προς την πορεία που θα πρέπει πλέον να ακολουθήσουμε ως κίνημα αλλά και ως άτομα. Πρέπει εδώ βέβαια, να προσδιορίσουμε κάποιες ακόμη καταστάσεις, οι οποίες είναι τόσο εξόφθαλμα δυνητικά υπέρ μας, και εμείς αναδεικνυόμαστε άχρηστοι να τις εκμεταλλευτούμε. Σύμφωνα με τις μετρήσεις του ευρωβαρόμετρου, εν δυνάμει ένα ποσοστό περίπου κοντά στο 50% των Ελλήνων, συμφωνεί με ένα αρκετά μεγάλο μέρος των αποψεών μας.
Από αυτή την άποψη, έχουμε μία από τις μεγαλύτερες ικανότητες “διάτρησης” της κοινωνίας. Ξέρουμε ότι στο σημείο αυτό πολλοί θα έχουν ήδη αρχίσει να βρίζουν τις μάζες των “ελληναράδων” που αραγμένοι στους καναπέδες τους και λοιπά και λοιπά. Εντάξει σύντροφοι, τα έχουμε ξανακούσει και έχουμε κουραστεί από αυτά. Αυτό το οποίο έχουμε μπροστά μας και παρουσιάζεται με αριθμούς, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία ενστικτώδης αντιδραστική κίνηση ενός κομματιού του πληθυσμού. Δεν είναι και δεν θα είναι χωρίς παρέμβαση δική μας, πολιτική – ιδεολογική άποψη. Ας πάμε σε ένα άλλο ιστορικό παράδειγμα όμως:
η σηνέχεια εδώ
Για να έλθουμε όμως στα δικά μας: Η τακτική που χρησιμοποιήθηκε από το γερμανικό εθνικιστικό κίνημα (κυρίως στην Αν. Γερμανία) των “ελεύθερων ζωνών” είναι μια πολυπόθητη ουτοπική όμως για σήμερα κατάσταση για την χώρα μας. Από την γειτονική Ιταλία, μας έρχεται επίσης μια “πολιτιστική ελεύθερη ζώνη” με το παράδειγμα της Casa Pound και των εκεί δραστηριοτήτων. Μία επίσης απόμακρη κατάσταση, καθώς δεν υπάρχει στην χώρα μας κάποια ανάλογη παράδοση αλλά και κοινωνική παρουσία. Έχουμε βέβαια συνηθίσει να “επιρρίπτουμε” στους προηγούμενους, τις ευθύνες για ό,τιδήποτε δεν μπορούμε να πετύχουμε. Και αν σε αυτό υπάρχει αλήθεια, μετά από κάποιο σημείο γίνεται απλά ένα ακόμη σύμπτωμα της διαχρονικής αρρώστιας του έθνους μας. Της τεμπελιάς. Γι' αυτό χρειάζεται μια σοβαρή και εμπεριστατωμένη ανάλυση, ως προς την πορεία που θα πρέπει πλέον να ακολουθήσουμε ως κίνημα αλλά και ως άτομα. Πρέπει εδώ βέβαια, να προσδιορίσουμε κάποιες ακόμη καταστάσεις, οι οποίες είναι τόσο εξόφθαλμα δυνητικά υπέρ μας, και εμείς αναδεικνυόμαστε άχρηστοι να τις εκμεταλλευτούμε. Σύμφωνα με τις μετρήσεις του ευρωβαρόμετρου, εν δυνάμει ένα ποσοστό περίπου κοντά στο 50% των Ελλήνων, συμφωνεί με ένα αρκετά μεγάλο μέρος των αποψεών μας.
Από αυτή την άποψη, έχουμε μία από τις μεγαλύτερες ικανότητες “διάτρησης” της κοινωνίας. Ξέρουμε ότι στο σημείο αυτό πολλοί θα έχουν ήδη αρχίσει να βρίζουν τις μάζες των “ελληναράδων” που αραγμένοι στους καναπέδες τους και λοιπά και λοιπά. Εντάξει σύντροφοι, τα έχουμε ξανακούσει και έχουμε κουραστεί από αυτά. Αυτό το οποίο έχουμε μπροστά μας και παρουσιάζεται με αριθμούς, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία ενστικτώδης αντιδραστική κίνηση ενός κομματιού του πληθυσμού. Δεν είναι και δεν θα είναι χωρίς παρέμβαση δική μας, πολιτική – ιδεολογική άποψη. Ας πάμε σε ένα άλλο ιστορικό παράδειγμα όμως:
η σηνέχεια εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου