60 χρόνια μετά την Νίκη…

60 χρόνια μετά την Νίκη…

60 χρόνια συμπληρώνονται στις 29 Αυγούστου από το τέλος του εμφυλίου πολέμου ή συμμοριτοπολέμου. Όπως και να ονομάσει κανείς εκείνη την τραγική περίοδο, αυτό που έχει σημασία είναι πως οι αντανακλάσεις εκείνων των γεγονότων φτάνουν μέχρι τις ημέρες μας. Η πολεμική σύγκρουση μεταφέρθηκε και στο πολιτικό επίπεδο με την αντιπαράθεση δεξιάς και αριστεράς και, φυσικά, η κάθε πλευρά με μια εντελώς μανιχαϊστική αντίληψη διεκδίκησε το απόλυτο δίκαιο για τις απόψεις και τα πεπραγμένα της εκείνης της περιόδου. Η δεξιά υποστήριξε πως έσωσε τη χώρα και την δημοκρατία από τον κομμουνισμό, ενώ η αριστερά πως ο αγώνας της ήταν μια μάχη του Ελληνικού Λαού ενάντια στον μοναρχοφασισμό και την υποδούλωση στην Αμερική. Πριν όμως γίνει αναφορά στους ισχυρισμούς των δύο πλευρών, θα πρέπει να ειπωθεί πως η αναμεταξύ τους σύρραξη μπορεί τυπικά να ξεκίνησε το 1946, ουσιαστικά όμως ξεκίνησε νωρίτερα και συγκεκριμένα από το 1943, όταν έγινε πλέον φανερό πως ο απώτερος σκοπός των ανταρτών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ήταν η εγκαθίδρυσή τους στην εξουσία μεταπολεμικά και η μετατροπή της χώρας σ’ ένα ακόμη τμήμα του «ερυθρού παραδείσου».

Μετά την ανενόχλητη φυγή των Γερμανικών Στρατευμάτων, άρχισαν οι ξεκάθαρες ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ των δύο αντιπαρατιθέμενων στρατοπέδων, οι οποίες και κορυφώθηκαν τον Δεκέμβριο του 1944, με τα γνωστά φρικαλέα γεγονότα στην Αθήνα. Με την συμφωνία της Βάρκιζας, στις αρχές του 1945, ακολούθησε μια φαινομενικά ήρεμη περίοδος, στην πραγματικότητα όμως και οι δύο πλευρές ετοιμαζόντουσαν για μια ολοκληρωτική σύγκρουση, η οποία και τυπικά ξεκίνησε την άνοιξη του 1946, με την επίθεση των ανταρτών στον σταθμό χωροφυλακής του Λιτοχώρου. Ήδη όμως είχαν μεσολαβήσει κάποια πολύ σημαντικά γεγονότα, τα οποία ουσιαστικά είχαν προδιαγράψει την μελλοντική πορεία της χώρας. Και αυτά τα πολύ σημαντικά γεγονότα φυσικά και έχουν να κάνουν με την συνδιάσκεψη της Γιάλτας τον Φεβρουάριο του 1945.

Ενώ η Ευρώπη αιμορραγούσε και ήταν πλέον θέμα χρόνου για την Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία να λυγίσει οριστικά κάτω από την πολλαπλή επίθεση των ορκισμένων εχθρών της, στην Γιάλτα οι δήθεν ελευθερωτές των λαών – και στην πραγματικότητα οι αληθινοί δυνάστες τους – συναντιόντουσαν για να καθορίσουν τις τύχες του μεταπολεμικού κόσμου. Φαινομενικά αντίπαλοι, αλλά στην ουσία συνέταιροι, καθώς η μήτρα που τους γέννησε είχε κοινή φυλετική και ιδεολογική ρίζα, οι καπιταλιστές των ΗΠΑ και οι κομμουνιστές της Σοβιετικής Ένωσης μοίρασαν την Ευρώπη εντελώς κυνικά, σε ένα κομμάτι χαρτί! Τα Βαλκάνια παραχωρήθηκαν στην σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης, με εξαίρεση την Ελλάδα, η οποία έμεινε στην προπολεμική κατάσταση, με την διαφορά πως το αφεντικό πλέον άλλαζε. Την θέση της Μεγάλης Βρετανίας, ως εξουσιαστή των τυχών μας, έπαιρναν πλέον οι ΗΠΑ. Κι όμως, παρότι η μοίρα της Ελλάδος ήταν προδιαγραμμένη, εν τούτοις η χώρα έμπλεξε σ’ έναν ανηλεή εσωτερικό πόλεμο, σε μια αλληλοσφαγή της οποίας τα αποτελέσματα ακόμη ταλαιπωρούν αυτόν τον τόπο.

Γιατί όμως έγινε αυτό; Μήπως η συμμετοχή μας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (μια συμμετοχή που στοίχισε αναλογικά στο Έθνος μας έναν από τους βαρύτερους φόρους αίματος) με την πλευρά των νικητών αυτομάτως γεννούσε προσδοκίες για την εκπλήρωση των εθνικών μας δικαίων; Μήπως θα έπρεπε η Βόρειος Ήπειρος, η Κύπρος, η Ανατολική Ρωμυλία να επανέλθουν στην στοργική αγκαλιά μας, ως αντάλλαγμα για την τόσο σημαντική βοήθεια που δώσαμε στο συμμαχικό στρατόπεδο; Και μήπως ακριβώς για να μη συμβεί τίποτα απ’ όλα αυτά θα έπρεπε να συμβούν κάποια άλλα πολύ σημαντικά γεγονότα, τα οποία θα μας «απασχολούσαν» σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην είμαστε σε θέση να διεκδικήσουμε τα δίκαιά μας; Και τι πιο αποτελεσματικό (και συνάμα επώδυνο για την Ελλάδα) από το να συρθούμε σε μια εσωτερική αναμέτρηση, η οποία θα έσπερνε τον διχασμό και το μίσος και θα μας έκανε να παραμελήσουμε τις διεκδικήσεις μας και θα μας έδενε οριστικά στο άρμα του ξένου παράγοντα, κάνοντάς μας έρμαιο των αποφάσεων για λογαριασμό των δικών του συμφερόντων; Το τελικό αποτέλεσμα δικαιώνει τις παραπάνω υποθέσεις, καθώς το τέλος των εχθροπραξιών το 1949 βρήκε μια Ελλάδα κατεστραμμένη και διαλυμένη απ’ όλες τις απόψεις.

Οι «νικητές» αυτής της αδελφικής σφαγής ήταν «κατά σύμπτωση» αυτοί που προέβλεπε η συμφωνία της Γιάλτας. «Νικητές» οι οποίοι έπρεπε τώρα να ξεπληρώσουν τα «γραμμάτια» υποστήριξης εκ μέρους των Αμερικανών αφεντικών τους. Η χώρα έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης, το περιβόητο «σχέδιο Μάρσαλ» (το οποίο υποτίθεται θα έκανε την χώρα μας ξανά υπολογίσιμη, με τα χρήματα τα οποία θα ερχόντουσαν) χρησιμοποιήθηκε καταλλήλως για να κονομήσουν κάποια καθάρματα και να κτιστούν κάποια πολιτικά τζάκια, τα οποία μας καταδυναστεύουν μέχρι τις ημέρες μας, ενώ όχι μόνο ξεχάστηκε κάθε διεκδίκηση, αλλά αντιθέτως νέα «αγαπημένη» των ΗΠΑ στην περιοχή έγινε η Γιουγκοσλαβία του Τίτο, η οποία «αποστάτησε» από το «σιδηρούν παραπέτασμα» του Στάλιν και οι εκ Ατλαντικού «σύμμαχοί» μας, προκειμένου να δελεάσουν τον Τίτο, του προσέφεραν ότι αυτός ήθελε εις βάρος των Ελληνικών συμφερόντων – ανάμεσα σ’ αυτά και την αναγνώριση της Γιουγκοσλαβίας εκ μέρους μας, παρότι ανάμεσα στις ομόσπονδες «δημοκρατίες» που την απάρτιζαν υπήρχε και αυτή της «Μακεδονίας»!

Δεν ήσαν λοιπόν λιγότερο προδότες από τους κομμουνιστές οι αστοί πολιτικοί της δεξιάς και του κέντρου, οι οποίοι ήσαν κι αυτοί ξενόδουλοι. Κι αν οι κομμουνιστές ήθελαν να παραδώσουν άμεσα την Μακεδονία στους Σκοπιανούς (με την περιβόητη απόφαση της 5ης Ολομέλειας του ΚΚΕ το 1949), οι πολιτικάντηδες το έκαναν έμμεσα, με το να συμμορφωθούν με τις υποδείξεις των Αμερικανών για ανοχή στις ορέξεις του Τίτο.

ΠΗΓΗ